Op een avond word ik gebeld door iemand die ik ken. Ze vertelt mij dat haar zwager totaal onverwacht is overleden. Ze vraagt mij of ik tijd heb om haar familie te helpen. Wanneer ik daar bevestigend op antwoord, zegt ze dat ze nog even met haar schoonzus afstemt. Later op de avond word ik teruggebeld en maken we een afspraak voor de volgende dag.
Tijdens het gesprek met de familie komt al snel naar voren dat de overledene gek was van FC Twente en trouw lid was van Vak-P. Het idee wordt geopperd om een herdenking te houden in de FC Twente Lounge. Na wat heen en weer gebel blijkt dat dit mogelijk is.
De echtgenote wil dat iedereen afscheid kan nemen. Haar man kende zoveel mensen. Op de avond voor de herdenking komen meer dan 1000 mensen afscheid nemen en condoleren. De lange rij mensen en de stilte waarin iedereen op zijn beurt wacht, is indrukwekkend.
Ook een dag later bij de herdenking is iedereen welkom. Enkele honderden mensen verzamelen zich in de FC Twente Lounge. Een paar familieleden en vrienden schetsen het beeld van een vriendelijke en betrokken man die altijd aandacht voor je had. Aan het eind volgt een staande ovatie waarna de genodigden op het lied You’ll never walk alone de zaal verlaten.
Buiten vormen zij een erehaag en wanneer de rouwstoet zich in beweging zet, klinkt applaus. De erewacht van Vak-P staat langs het Twentekanaal en doet met fakkels en vuurwerk een ras-supporter uitgeleide. Ik loop voor de rouwauto en bij mij rolt een traan over mijn wang. Wat een waardig en indrukwekkend afscheid.