Tijdens het gesprek met de familie dat ik, naar later bleek, de avond voor het overlijden van haar man, hun vader en opa had, komt al snel naar voren dat meneer gek was op de natuur en altijd in de groenvoorziening heeft gewerkt. Daarnaast hield hij tuinen van diverse mensen bij. Hij was voor velen herkenbaar aan zijn groene werkpak en zijn fiets met daaraan vastgebonden een schoffel en een driepoot.
Omdat de weersvoorspellingen goed zijn, vertel ik de familie dat het mogelijk is om een plechtigheid in de tuin van het crematorium te houden. De familie wist niet dat zoiets kon, maar iedereen vindt het een fantastisch idee. Het blijkt dat meneer onder andere de tuinen van het crematorium heeft bijgehouden.
In de dagen voor de uitvaart wordt er een prachtige kaart gemaakt met op de voorkant de fiets van meneer met duidelijk zichtbaar de schoffel en de driepoot. In het bloemstuk op de kist worden het groene pak, de schoffel en de driepoot verwerkt. Alles klopt.
Op de dag van de uitvaart zijn de weersvoorspellingen minder gunstig, maar we kunnen, indien nodig, uitwijken naar een aula in het crematorium. Op het moment dat we aankomen bij de plek waar de tuinplechtigheid zal plaatsvinden, begint het zachtjes te regenen. Het is net of dat zo moet zijn.
De natuur huilt om het heengaan van haar geliefde man, hun vader en opa.