Midden in de nacht gaat mijn telefoon. Het is een meneer die ik ken van een voorgesprek. Zijn vrouw is zojuist overleden. Of ik, zoals afgesproken, wil komen. Even later tref ik deze meneer en zijn 3 dochters intens verdrietig aan.
Ik kijk even bij mevrouw en wacht samen met de familie op mijn collega’s. Zij komen helpen om mevrouw te verzorgen en thuis op te baren. Zodra mijn collega’s zijn gearriveerd gaan we samen met de drie dochters naar de slaapkamer om moeder te verzorgen. Ik realiseer mij ineens dat de echtgenoot nu alleen in de woonkamer is. Ik overleg met de dochters en blijf bij meneer. Samen wachten we tot de dochters klaar zijn met het verzorgen en kleden van hun moeder.
Als mevrouw op haar eigen bed opgebaard ligt en ik meneer en zijn dochters heb verteld dat we nu verder niets kunnen doen, ga ik aan het begin van de ochtend weer naar huis. Die middag bespreken we de wensen van mevrouw. Door het voorgesprek dat ik met meneer en mevrouw heb gehad zijn veel dingen al duidelijk. De foto’s die de familie op de rouwkaart wil en de tekst liggen al klaar. Samen gaan we aan de slag om de wensen van mevrouw uit te voeren.
Tijdens het vormgeven van de uitvaart, die plaats zal vinden op de natuurbegraafplaats in Arnhem, zegt een van de dochters ‘ik heb er moeite mee om een uur achter de rouwauto aan te rijden waar mijn moeder in ligt. Kunnen we niet met de bus?’. Ze zegt het een beetje lacherig, maar als ik serieus zeg dat dit kan en ik een folder van de uitvaartbus tevoorschijn haal, begint ze te huilen. Iedereen vindt het een fantastisch idee. Met de uitvaartbus is het mogelijk om je dierbare gezamenlijk te begeleiden. De overledene wordt opgebaard in de bus en er is genoeg ruimte voor de nabestaanden. De familie kan de laatste uren dicht bij hun dierbare doorbrengen.
En zo vertrekt de familie op de dag van de begrafenis naar Arnhem. Samen met zijn vrouw, hun moeder en oma een laatste reis met de bus.